aşk yazıları listesi

içimdeki güzelliğine inanıp inanmamanı artık umursamıyorum!
üşüyorum, bu üşüme yalnızlığımdan geliyor ve sarıyor her tarafımı...
tutunabileceğim hiçbir güzellik yok, hatırlamaktan usanmayacağım
anılarım dışında... isınabilmek için onlara sarılıyorum...
anlamsız ve cevapsız sorular hınzırca sırıtıyor, ben görmemeye
çalışıyorum... düşler uzak gibi görünüyordu ama yakındı...
belki de görmeyi istemek gerekiyordu... gözlerini aç desem kapatacaksın
ama kapatma gözlerini! kendime bir demet papatya aldım ama bakmadım
falıma... gözlerimi gelişlere verdim, gözlerimdeki hüzün bile seni özlemiş
itiraf etti sonunda... düşüncelerim gururlu, hayallerim ve sevdam değil...
gelseydin, kendimi unutup sana koşacaktım, susturacaktım içimdeki isyanı,
kavgaların ortasında bir güneş gibi doğup ısıtacaktım yüreğini,
sevinçten ağlayacaktım bu defa, mutluyken hemen sarhoş olmuşum gibi,
dokunacaktım, sarılacaktım. ama gelmedin, gelemezdin belki de gelmeye de
hiç niyetin yoktu aslında... kendimi kandırdığımı anladığımda ağlıyordum...

eskiden kimi şarkıların ne kadar anlamlı olduğunu düşünürken, şimdi
ayrılığın ardından çalınan her şarkı umutsuzluğumu ve sevgimi anlatıyormuş
gibi geliyor... sevdiğim ne çok şarkı varmış, bunu senin gidişin gösterdi
bana...
her şarkıda sen varsın, her yerde, her gördüğüm insanda, denizde,
gecede, uykumda... nasıl beceriyorsun her yerde olabilmeyi...
bu bir marifetse eğer, neden benim yanımda değilsin ki?
gözyaşlarım asilliğini yitiriyor ve yenik düşüyorum sevdana...
gittin! belki de hiç gelmemiştin ben, geldiğini sandım... ayak uyduramadım
yorgunluğuna... dudaklarına düşlerindeki öpüşü konduramadım...

kimi zaman bir çocuk oldum gülüşlerinde şımaran, kimi zaman bir kadın;
dokunuşlarında kendini bulan... ama! en çok da imkansızın oldum...
her gelişimde bir kez daha gönderdiğin oldum... inanamadığın, yenemediğin,
üzerinden atlayamadığın korkuların oldum... ağladığın, bağırdığın ya da
sustuğun isyanın oldum, sessizce boşalan gözyaşların, birikmişliğin oldum...
yüreğindeki kadın ben olmak isterken yüreğine sığınan ve tozlanacak olan
bir anı oldum... hak etmediklerin, artık yeter dediklerin ve her şeyin olmak
isterken belki de hiçbir şeyin oldum... söylesene ben gerçekten senin neyin oldum?
sesin hep uzakları çağırıyordu, ben üstüme alındım, sana geldim...
bilseydim, bana ait olmayan bir seslenişi sahiplenir miydim?

şimdi bir mevsimlik aşk kaldı avuçlarımda sadece bir mevsim yaşanan
ama bir ömür gibi gelen aşk... kalbime henüz söyleyemedim gittiğini,
öğrenirse onun da acı çekmesinden korkuyorum... seni halen
benimle biliyor ve seviyor ama ben kalbime ilk defa yalan söylüyorum...
gittin! sevdamın yokluğuna alışabilirim belki ama sesinin uzak yolların
sonunda olması acıtıyor içimi... suskunluğun en büyük silahındı,
suskunluğunla vurdun beni asıl acı olan, canımı acıtan unutulmak...

söylesene unutulmak kime yakışıyor?
unutan sen olsan da sana bile yakışmıyor ...

merak etme, üstüne giydirmedim bu duyguyu, unutulmayan olmak
sende daha güzel duruyor... görüyorsun işte, aşka ve sana ihanet etmiyorum.
benim kırgınlığım aşka... sen üstüne alındın...

2.merve tarihsel görevimi yapacağımdan emin bir edayla masada hiç oturmamış gibi yaparak olay mahallinden hızla uzaklaşmıştı.

3.kadim erkeklik şuuru etkisi ile ben elimi cüzdanıma atarak atılmış, sonrada muzaffer bir kumandan edasıyla olay yerinden uzaklaşmayı düşünmüştüm. kaldı ki 1. ve 2. şıklardaki sebepler olmasa bile herhalde aynı şeyi yapardım.

bu yavaş çekim gösteriminden sonra düşünmeden edemedim. neden hesabı hep erkekler öder, neden bu görev erkelerden beklenir? ha, sakın ha cimri biri olduğumu falan düşünmeyin. böyle bir pozisyonda hiç ödememdiğim olmadı ama olayın toplumsal boyutunu düşünüyorum ben. toplumda hesabı kadının ödemesine müsaade eden bir erkeğe nasıl bakılır sizce? diyelim bir lokantada yemek yediniz, hesap geldi, hanımefendi nazikçe cüzdanından parayı çıkardı dolgun bir bahşişte bırakarak olay mahallinden uzaklaştı, tüm bu olaylar olurken erkek hayatından memnun ve pişkin bir ifade ile çevreyi temaşa ediyordu. şimdi size soruyorum olaydaki erkek karakter siz olsaydınız bir daha o lokantaya gidebilir miydiniz? oraya gidip de garsonların arasındaki muhtemel konuşmaları göz ardı edebilir misiniz? "- baksana bizim kılıbık gene geldi" ya da "- helal be abi, herife bak hem en ala besleniyor, hem hatuna ödetiyor, valla helal olsun" ya da "- böyle asalak bir herif görmedim ya gene mi geldi o?" , "bu sefer bize ödetmese bari.." şeklinde fısıldaşmalar yapılmayacak zannetmeyin. oysa bence bu durum gayet doğaldır. yemeği yiyen ikisi olduğuna göre her ikisi de ödeyebilir. ancak ben burada hepinizden farklı bir şey düşünüyorum. "bence hesabı çoğunlukla kadınlar ödemelidir." durun, durun hemen kızmayın, peşin hükümlüde olmayın. bu hesap ödemekten kaçan pişkin bir çapkının durumu kurtarma nevinden bir tezi değildir. aslında bilakis çok önemli toplumsal bir gerçeğe dayanmaktadır. inanmayan okusun:

toplumda erkeklerin hesap ödemesi gerektiğine dair yaygın teamül, geçimi erkeğin sağladığı ve maddi kaynak olarak aldığı baskın görevden kaynaklanmaktadır. bu sav belli bir dönem için geçerli gibi gözükse de şimdilerde geçerliliğini yitirmiş gözüküyor bana. neden mi? çünkü artık iş hayatında hem de her kademede kadınlarda boy gösteriyor. giyim, makyaj, estetik gibi fuzuli masraflarını bir erkeğin şemsiyesi altında karşılamayacaklarını anlayan bu güruh hızla iş dünyasına yönelmiş, güzellik ve çekiciliklerini de kullanarak insan kaynakları ve personel almadan sorumlu kişilerin başını döndürmüş, iş hayatına balıklama dalmışlardır. böylece hayatlarını kazanmaya başlamış, fuzuli sınıfına girebilecek bir yığın harcamayı yapma ehliyetini de kazanmışlardır. tüm bunlar olurken, eskiden yani erkeğin para kaynağı, kadının evin hanımı olarak durduğu dönemlerden kalan bir takım alışkanlıkları da terk etmek kadınların işlerine gelmemiştir. artık onlar hem hayatlarını kazanacaklar, hem dilediği gibi harcayacak ve yiyecekler, bol bol yeyip aldıkları fazla kiloları vermek için fitness salonlarına yüklü paralar akıtacaklar. tüm bunlar olurken de basit bir yemek sonrası bile hiçbir şey yokmuş gibi hesabı ödemeye yanaşmayacaklardır. zavallı biçare erkeklik, hesabı garsona ödeye dursun bir yandan kirayı ödemeyi, arabanın masrafını, bilumum faturaları vs. düşünecektir. üstelik bütün bu haksızlıklar olurken kadın haklarını savunan feminizm diye bir yoğurtla göle maya çalınmaya uğraşılmış, erkekler adına bir şeyler yapmak kimsenin aklına gelmemiştir. tabii bir de "kadınlar paralı erkeklerden hoşlanır" fenomeni vardır ki, bu da omuzlardaki yükü daha da ağırlaştırmaktadır. oysa safi erkeklik hiç bir döneminde paralı kadınlardan hoşlanmayı aklına koymamıştır.

evet sevgili dostlar, tüm bunların ışığında önümüzde iki yol görünüyor. ya bundan sonra kadınlar da hesapları ödemeye başlamalılar, ya da iş yerlerine yazacakları nazik bir istifa dilekçesi ile yerlerini erkek arkadaşlarına bırakarak, bundan sonraki hayatlarında hesap ödeme zahmetinden kurtulmalıdırlar.